Συνέχεια της ιστορίας..

Στα πρώτα χρόνια του πολέμου, η Τουρκία νικούσε, αλλά μέχρι το 1916 τα πράγματα είχαν γυρίσει. Τον πρώτο καιρό του πολέμου, υπήρξαν σποραδικές τρομοκρατικές ενέργειες κατά των Ποντίων και άλλων Ελλήνων από τους Νεότουρκους, ειδικά στα παράλια. Μετά τη σφαγή των Αρμενίων και Ασσύριων το 1915, οι διώξεις κατά των Ποντίων έγιναν πιο συχνές και πιο έντονες.


Ξανάρχισαν οι μαζικές απελάσεις που έγιναν κάτω από τις πιο σκληρές συνθήκες.
Πολλές χιλιάδες πέθαναν από τις μακροχρόνιες πορείες θανάτου, ενώ όλοι οι άνδρες μεταξύ είκοσι και πενήντα χρονών κλήθηκαν να υπηρετήσουν στο στρατό με την απειλή καταδίκης σε θάνατο.
Στους περισσότερους χριστιανούς δόθηκε εντολή να παρουσιαστούν στα περίφημα Αμελέ Ταμπουρού τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, όπου τους έβαζαν να σπάνε βράχους και να ανοίγουν δρόμους για τον τουρκικό στρατό σε όλη την Τουρκία.
Κάποιους τους έστειλαν μέχρι τη Βαγδάτη στη Μεσοποταμία, άλλοι έφτασαν μέχρι τα βουνά του Καυκάσου.
Εκεί δούλεψαν στην κυριολεξία μέχρι θανάτου, χωρίς φυσικά να έχουν ούτε αρκετό φαγητό, ούτε ρουχισμό , ούτε στέγη...

Το καλοκαίρι του 1916, ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός της Σινώπης, μιας πόλης στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, αφανίστηκε.

Ακούστηκε ότι την ίδια μοίρα είχαν και οι Έλληνες της Σαμψούντας, μιας άλλης παραλιακής πόλης. Με τη δικαιολογία ότι αναζητούσαν Πόντιους λιποτάκτες, έβαλαν φωτιά σε 88 χωριά του ποντιακού ελληνισμού.

Άρχισε μία εκστρατεία εκφοβισμών ,βιασμών, κλοπών και δολοφονιών την περίοδο μεταξύ 1914 και 1918, περισσότεροι από 100.000 Έλληνες Πόντιοι έχασαν τη ζωή τους. Πολλοί άλλοι εγκατέλειψαν τη χώρα.