Saturday, October 10, 2009

Καλίμπρι



 (Το κολιμπρί είναι το μικρότερο πουλί στον κόσμο, το μήκος του σώματός του φτάνει τα 2,5 εκατοστά)


Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν για να σωθούν εκτός από ένα κολιμπρί, το οποίο παίρνει μια στάλα νερό στο ράμφος του και πετάει προς τη φωτιά…

«Τι νομίζεις ότι κάνεις; Είσαι τρελός, δεν θα σταματήσεις την φωτιά!», του φωνάζει ένας ελέφαντας. 


«Το ξέρω», απαντά το κολιμπρί,  
«κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί».


Friday, September 11, 2009

Τα τέσσερα κεριά..


Τέσσερα κεριά έλιωναν αργά- αργά.

Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους..

Το πρώτο έλεγε: "Εγώ είμαι η Υπομονή''.
Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν: πιστεύω ότι δε μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!"
Κι έτσι αφέθηκε σιγά σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά.

Το δεύτερο είπε: "Εγώ είμαι η Πίστη''.
Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά.
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για μένα,
κι έτσι δεν έχει νόημα να παραμένω αναμμένο.
Μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα ελαφρύ αεράκι
φύσηξε πάνω του και το έσβησε..

Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί, με τη σειρά του είπε:
"Εγώ είμαι η Αγάπη''.
Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να παραμένω αναμμένο.
Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι.
Αυτοί μισούν ακόμα και αυτούς που τους αγαπούν περισσότερο.
Και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει..

Ξαφνικά, ένα μικρό παιδί μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά.
Φοβισμένο από το μισοσκόταδο,
είπε: Μα τι κάνετε! Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα,
γιατί εγώ φοβάμαι το σκοτάδι! Και ξέσπασε σε δάκρυα..

Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνια: Μη φοβάσαι καλό μου, μην κλαις.
"Εγώ είμαι η Ελπίδα''.
Όσο θα είμαι αναμμένο, θα μπορούμε πάντα να ξανανάψουμε τα άλλα τρία κεριά.
Με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, το μικρούλι πήρε το κερί της ελπίδας,
και άναψε ξανά όλα τα άλλα..

Sunday, September 6, 2009

Η Θάλασσα των Σαργασσών


Όταν ο Κολόμβος έκανε το ταξίδι του προς το Νέο Κόσμο, βρέθηκε κάποια στιγμή να πλέει σε μια θάλασσα γεμάτη φύκια, γεγονός που τον έκανε να πιστέψει ότι πλησίαζε τη στεριά. Όταν προσπάθησε να βυθομετρήσει δε μπόρεσε να βρει το βυθό, καθώς σε αρκετά σημεία αυτός βρίσκεται σε βάθος μεγαλύτερο των 5.000 m. Στα χρόνια που ακολούθησαν η Θάλασσα των Σαργασσών δεν έπαψε ποτέ να είναι ο φόβος και ο τρόμος των ναυτικών.

Στην περιοχή που ορίζεται ανάμεσα στον 20ο και τον 35ο βόρειο παράλληλο και ανάμεσα στον 30ο και τον 75ο δυτικό μεσημβρινό, ο Ατλαντικός ωκεανός είναι καλυμμένος από ένα πυκνό στρώμα φυκιών. Ο βυθός του ωκεανού βρίσκεται σε βάθη 1.500-7.000 m. Το φύκι Sargassum αναπαράγεται μόνο του στην επιφάνεια του ωκεανού και λόγω των ασθενών θαλασσίων ρευμάτων ο κύριος όγκος του διατηρείται συσσωρευμένος σε εκείνη την περιοχή.

Η Θάλασσα των Σαργασσών χαρακτηρίζεται από αδύναμα θαλάσσια ρεύματα, υψηλή αλατότητα και μεγάλα διαστήματα άπνοιας. Στην εποχή των ιστιοφόρων, ένα πλοίο που θα κατέληγε στη Θάλασσα των Σαργασσών μπορούσε να παγιδευτεί για εβδομάδες ή και μήνες λόγω των αδύναμων ή ανύπαρκτων ανέμων. Για πολλούς αιώνες έφερε το χαρακτηρισμό «Θάλασσα των χαμένων πλοίων», καθώς πολλά ήταν τα σκάφη που παγιδεύτηκαν στα νερά της και μάλιστα διατηρήθηκαν εν πλώ με πληρώματα νεκρά από τη δίψα και την ασιτία.

Ένα άλλο από τα ονόματά της είναι «Οι παράλληλοι των Αλόγων» (μτφ του «Horse Lattitudes»), καθώς πολλά από τα Ισπανικά πλοία που κατευθύνονταν στο Νέο Κόσμο κουβαλούσαν τα άλογα των στρατιωτών. Όταν ένα πλοίο παγιδευόταν και τα πληρώματα άρχισαν να υποφέρουν από τη δίψα πετούσαν στη θάλασσα τα νεκρά ή ζωντανά άλογα ώστε να εξοικονομήσουν νερό.. Άλλα πλοία πολύ συχνά συναντούσαν τα κουφάρια των αλόγων να επιπλέουν στη θάλασσα.

Για αιώνες οι, πάντα προληπτικοί, ναυτικοί πίστευαν ότι η περιοχή ήταν στοιχειωμένη από τα φαντάσματα των αλόγων και των ναυτικών που είχαν πεθάνει εκεί. Το θρύλο συντηρούσαν και οι συχνές ανακαλύψεις πλοίων εγκαταλελειμμένων. Αρκετές φορές τα πληρώματα εγκατέλειπαν τα ακινητοποιημένα από την άπνοια πλοία τους, προσπαθώντας να γλιτώσουν κωπηλατώντας τις σωσίβιες λέμβους.

Οι ναυτικές ιστορίες του 17ου και 18ου αιώνα μιλούσαν για δεκάδες πλοία που εξακολουθούσαν να πλέουν μπλεγμένα στα φύκια. Εγκαταλελειμμένα ή φορτωμένα με τα κουφάρια των άτυχων ναυτικών που παγιδεύτηκαν μαζί τους στο Σάργκασσο. Πλοία από όλες τις εποχές, από σπανιόλικα γαλιόνια κατάφορτα με χρυσάφι, μέχρι Ρωμαϊκές γαλέρες με σκελετούς να κρέμονται από τα κουπιά τους. Η Θάλασσα των Σαργασσών ήταν η Θάλασσα των Χαμένων Πλοίων, ένα κομμάτι ωκεανού που κάθε ναυτικός ήθελε να αποφύγει.

Ακόμα και σήμερα, πολλά μικρά σκάφη κινδυνεύουν εάν βρεθούν εκεί καθώς τα φύκια μπλέκονται στις προπέλες τους και τα ακινητοποιούν.