Συνέχεια της ιστορίας..

Στα πρώτα χρόνια του πολέμου, η Τουρκία νικούσε, αλλά μέχρι το 1916 τα πράγματα είχαν γυρίσει. Τον πρώτο καιρό του πολέμου, υπήρξαν σποραδικές τρομοκρατικές ενέργειες κατά των Ποντίων και άλλων Ελλήνων από τους Νεότουρκους, ειδικά στα παράλια. Μετά τη σφαγή των Αρμενίων και Ασσύριων το 1915, οι διώξεις κατά των Ποντίων έγιναν πιο συχνές και πιο έντονες.


Ξανάρχισαν οι μαζικές απελάσεις που έγιναν κάτω από τις πιο σκληρές συνθήκες.
Πολλές χιλιάδες πέθαναν από τις μακροχρόνιες πορείες θανάτου, ενώ όλοι οι άνδρες μεταξύ είκοσι και πενήντα χρονών κλήθηκαν να υπηρετήσουν στο στρατό με την απειλή καταδίκης σε θάνατο.
Στους περισσότερους χριστιανούς δόθηκε εντολή να παρουσιαστούν στα περίφημα Αμελέ Ταμπουρού τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, όπου τους έβαζαν να σπάνε βράχους και να ανοίγουν δρόμους για τον τουρκικό στρατό σε όλη την Τουρκία.
Κάποιους τους έστειλαν μέχρι τη Βαγδάτη στη Μεσοποταμία, άλλοι έφτασαν μέχρι τα βουνά του Καυκάσου.
Εκεί δούλεψαν στην κυριολεξία μέχρι θανάτου, χωρίς φυσικά να έχουν ούτε αρκετό φαγητό, ούτε ρουχισμό , ούτε στέγη...

Το καλοκαίρι του 1916, ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός της Σινώπης, μιας πόλης στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, αφανίστηκε.

Ακούστηκε ότι την ίδια μοίρα είχαν και οι Έλληνες της Σαμψούντας, μιας άλλης παραλιακής πόλης. Με τη δικαιολογία ότι αναζητούσαν Πόντιους λιποτάκτες, έβαλαν φωτιά σε 88 χωριά του ποντιακού ελληνισμού.

Άρχισε μία εκστρατεία εκφοβισμών ,βιασμών, κλοπών και δολοφονιών την περίοδο μεταξύ 1914 και 1918, περισσότεροι από 100.000 Έλληνες Πόντιοι έχασαν τη ζωή τους. Πολλοί άλλοι εγκατέλειψαν τη χώρα.

Για την Ιστορία: Πόντος σημαίνει..

Η λέξη «Πόντος» είναι αρχαιοελληνική λέξη που σημαίνει «θάλασσα» και «Πόντιος» είναι «ο άνθρωπος της θάλασσας».

Από αυτές τις αρχαίες ελληνικές λέξεις πήρε το όνομα της και η οροσειρά αλλά και οι άνθρωποι που την κατοικούσαν, οι Πόντιοι.

Εδώ ήταν το μέρος όπου ο Ξενοφώντας και οι «μύριοι» βρήκαν καταφύγιο μετά την υποχώρηση τους από τη Μεσοποταμία το 400π.Χ. Ο μύθος του Ιάσονα και των Αργοναυτών για την αναζήτηση του χρυσόμαλλου δέρατος σχετίζεται με τους Πόντιους, όπως και ο μύθος του Ηρακλή που καταφέρνει να πάρει τη ζώνη της Αμαζόνας Ιππολύτης.

Ο φιλόσοφος Διογένης (περίπου 412-433 π.Χ.) που λέγεται ότι γυρνούσε με ένα φανάρι σε αναζήτηση ενός καλού ανθρώπου, καθώς και ο μεγάλος ιστορικός και γεωγράφος Στράβων (περίπου 63π.Χ.- 23μ.Χ.) ήταν αμφότεροι Πόντιοι.
Αυτοί ήταν οι Πόντιοι, ο λαός της μητέρας μου, και αυτή η ιστορία τους.

ΘΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ απλά να σας πω ότι αυτά που έπαθαν οι Πόντιοι οφείλονταν στο μίσος μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων και γι’ αυτό οι Τούρκοι μας έκαναν αυτά που μας έκαναν, αλλά δεν θα ήταν η αλήθεια. Τουλάχιστον, δεν ήταν αλήθεια στα μέρη τα δικά μας. Όλα τα γύρω χωριά ήταν τούρκικα και τουλάχιστον για όσο διάστημα θυμάμαι εγώ είχαμε ζήσει με τους Τούρκους χωρίς σημαντικά επεισόδια.

Υπήρχε μία περίεργη αντίφαση όταν αναλογιζόσουν από τη μία το γεμάτο βαρβαρότητες παρελθόν της τουρκικής ιστορίας και τις σημερινές ωμότητες κατά των Κούρδων και από την άλλη τον ζεστό και φιλόξενο λαό που συναντούσες τώρα πια μετά από χρόνια όταν επισκεπτόσουν τη χώρα. Από πού πήγαζε αυτή η βαρβαρότητα; Πως είχε ξεκινήσει; Όλες οι κοινότοπες απαντήσεις πέρασαν από το μυαλό μου, όπως η απληστία, η κατάκτηση και η κυριαρχία εδαφών, ο φόβος και ο φθόνος, αλλά αυτές ήταν απλά λέξεις. Ως συνήθως, ήταν δύσκολο να συμβιβαστεί κανείς με την αγριότητα στην ιστορία μιας χώρας και την ευγένεια που συναντούσε στους ανθρώπους της.

Ιστορία του Πόντου!

Απόσπασμα από το βιβλίο της συγγραφέας Thea Halo «ούτε το όνομα μου»
Στο απόσπασμα η συγγραφέας κάνοντας ένα διάλογο με ένα δεκατετράχρονο Τούρκο μαθητή αναφέρει χαρακτηριστικά για τον αφανισμό των Ποντίων και των Ασσύριων καθώς και άλλων μειονοτήτων

«Ποια η γνώμη σου για το γεγονός ότι η βουλγαρική κυβέρνηση απέλασε όλους αυτούς τους Τούρκους» ρώτησε το αγόρι. «Δεν το βρίσκεις τρομερό;»

Η ερώτηση του με αιφνιδίασε. Δεν είχα κανένα σκοπό να αναμειχθώ σε πολιτικές συζητήσεις για όσο διάστημα θα βρισκόμουν στην Τουρκία. Αλλά είπα: «Εσύ τι νομίζεις για όσα έκανε η τουρκική κυβέρνηση στους Έλληνες και στους Αρμένιους παλιότερα;» Και όταν το είπα, κατάλαβα ότι το είπα χωρίς συναισθηματισμό, αλλά μάλλον με την ουδετερότητα που θα χαρακτήριζε ένα δημοσιογράφο και όχι την κόρη κάποιας από τα θύματα της τραγωδίας. Η συνειδητοποίηση αυτή λίγο με απασχόλησε και γύρισα να ακούσω τι θα μου απαντούσε το παιδί.
«Μα αυτό είναι διαφορετικό», είπε.
«Πως είναι διαφορετικό;»
«Οι Τούρκοι ζουν στην Βουλγαρία. Μερικοί γεννήθηκαν εκεί. Αυτή είναι η πατρίδα τους.» Το νεανικό του πρόσωπο ήταν ειλικρινές.
«Ναι», είπα «Έχεις δίκιο. Αυτό είναι διαφορετικό. Πολύ διαφορετικό. Στη Βουλγαρία, απλά έδιωξαν τους Τούρκους και τους επέτρεψαν να φύγουν ζωντανοί και με τα υπάρχοντά τους. Στην Τουρκία , εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες , Αρμένιοι και Ασσύριοι δολοφονήθηκαν, ενώ άλλοι υπέμειναν τις τρομερές πορείες θανάτου για να μπορέσουν να φύγουν.
Το στόμα του αγοριού έμεινε ορθάνοιχτο από την έκπληξη. «Αυτό δεν έγινε ποτέ» ,είπε «Δεν μπορεί να έχει γίνει!»
Έβλεπα ότι πίστευε όσα έλεγε και καταλάβαινα ότι είχα αρχίσει να ενοχλούμαι. Όχι μαζί του. Αυτό το κομμάτι της ιστορίας της Τουρκίας δεν το είχε μάθει, για προφανείς λόγους. Δεν είχαν άγνοια του παρελθόντος τους μόνο οι νέοι της Τουρκίας, αλλά η τουρκική κυβέρνηση κυριολεκτικά «εξαγόραζε την ιστορία της» στα αμερικάνικα πανεπιστήμια, κάνοντας μεγάλες δωρεές με αντάλλαγμα την αποσιώπηση του βάρβαρου παρελθόντος της στα προγράμματα σπουδών. Ήταν ένα παρελθόν που μέχρι και τον Χίτλερ είχε εμπνεύσει. «Ποιος θυμάται τους Αρμένιους;» είχε ρωτήσει ο Χίτλερ, δικαιολογώντας τις σφαγές των Εβραίων και των άλλων εχθρών. Σωστά. Ποιος γνώριζε καν την ύπαρξη των Ελλήνων Ποντίων;

Και για την ιστορία η γενοκτονία των Ποντίων και των άλλων χριστιανικών μειονοτήτων έγινε μετά το τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, όταν ο στρατηγός Μουσταφά Κεμάλ (που έγινε αργότερα γνωστός ως Ατατούρκ , δηλαδή «Πατέρας των Τούρκων») είχε νικήσει τους αντίπαλους και είχε την διακυβέρνηση της Τουρκίας.

Στην προσπάθεια του να εκσυγχρονίσει την Τουρκία στις νοοτροπίες της Δύσης έλαβε κάποια μέτρα.

Μέσα σε αυτά ήταν η σφαγή 1.500.000 Αρμενίων, 750.000 Ασσύριων και 353.000 Ποντίων Ελληνών, καθώς και οι σκληρές πορείες θανάτου προς την εξορία 1.500.000 Ελλήνων της Τουρκίας. Στις εξουθενωτικές αυτές πορείες θανάτου, αναρίθμητοι Πόντιοι έχασαν τη ζωή τους. Κι όλα αυτά την περίοδο 1915-1923. Αυτή η γενοκτονία , που κατ’ ευφημισμό μόνο ονομάστηκε «εθνική εκκαθάριση» και «επανεγκατάσταση», αφάνισε τις περισσότερες αν όχι όλες , χριστιανικές μειονότητες στην Τουρκία και σήμανε το τέλος της ιστορίας του ποντιακού ελληνισμού στη Μικρά Ασία, μετά από αδιάλειπτη παρουσία 3.000 ετών.

Εθνική εκκαθάριση ονομάσανε τις δολοφονίες τόσων εκατομυρίων ανθρώπων.. Το ξενιτεμό και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης που υπέστησαν όσοι "τυχεροί" Έλληνες μες την ατυχία τους κατάφεραν να σωθούν από τις σφαγές..

Επανεγκατάσταση ονόμασαν την δωρεά των ματωμένων ελληνικών πόλεων και χωριών που ξανά μοίρασαν στους Τούρκους υπηκόους τους..

Θα συνεχίσω σε δεύτερο πόστ.. την στεναχώρια και την φρίκη που μου βγάζουν όλα αυτά..

Παράδοση..

Παράδοση: σύνολο πολιτιστικών στοιχείων και αξιών του παρελθόντος που μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά κα επιβιώνουν στο παρόν.

H παράδοση καλύπτει όλο το φάσμα της πολιτιστικής δημιουργίας του ανθρώπου. Περιέχει ποίκιλες δραστηριότητες, όπως γνώσεις, ιδέες, ήθη και έθιμα και γενικότερα όλα εκείνα τα πνευματικά, καλλιτεχνικά και ιστορικά στοιχεία που συγκροτούν την πολιτιστική και εθνική φυσιογνωμία ενός λαού.
Αποτελεί την σπονδυλική στήλη κάθε έθνους.

Βασικές μορφές της παράδοσης είναι: α) η εθνική-ιστορική, β) η πνευματική, γ) η θρησκευτική και δ) η πολιτιστική- ηθική.
Είναι οι παραδόσεις εκείνες, οι οποίες μαζί με την ιστορία τροφοδοτούν την εθνική συνείδηση. Μαρτυρούν την ιστορική συνέχεια του έθνους.
Ιδιαίτερα οι πνευματικές παραδόσεις είναι η μνήμη των λαών.

Απ’ όλα τα πνευματικά δημιουργήματα εκείνα που δεν έπαψαν μέσα στους αιώνες να καθοδηγούν άτομα και λαούς, είναι όσα δημιούργησαν στο χώρο του πνεύματος και της τέχνης οι Έλληνες , παλαιότεροι και νεότεροι.
Είναι φανερό πως η πνευματική παράδοση της αρχαίας Ελλάδας επέζησε και μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση. Έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στο ρωμαϊκό λαό και απ’ αυτόν διαδόθηκε σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Ο χριστιανισμός αργότερα αφομοίωσε το προσφορότερο από την ελληνική σοφία και προέκυψε η βυζαντινή παράδοση , η οποία συνεχίστηκε ζωντανή στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Η βυζαντινή παράδοση θέριεψε τις ψυχές των σκλάβων και έφερε την εθνική αντίσταση το 1821.

Με τον όρο παράδοση δε νοείται ο συντηρητισμός και η οπισθοδρόμηση, η προσκόλληση στο παρελθόν και η άρνηση του δημιουργικού παρόντος. Αντίθετα νοείται πως η αξιοποίηση του παρελθόντος είναι δυνατό να γίνει αφετηρία για ένα δημιουργικό παρόν και μέλλον.

Και γιατί τα γράφω όλα αυτά;; Γιατί δεν νοείται Ελληνισμός χωρίς παραδόσεις και παραδόσεις χωρίς ίχνος από στοιχεία του Έλληνα. Κουβαλάμε στην πλάτη μας την ιστορία ενός λαού που επέζησε μέσα στις τόσες κακουχίες και στις τόσες αντιξοότητες . Και πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό!! Αλλά και να μην ξεχνάμε τα όσα πέρασε ο λαός μας!! Να μην ξεχνάμε ποιοι είμαστε.Κάποιοι προσπαθούν και θα προσπαθήσουν να μας μπερδέψουν, να μας κάνουν να ξεχάσουμε!

Αλλά ο Ελληνισμός είναι αρχαία παράδοση, κρατάει πολλά χρόνια και δεν ξεχνιέται τόσο εύκολα..