Συνέπεια της παγκόσμιας θέρμανσης

Μεγάλο κομμάτι πάγου κατέρρευσε στην Ανταρκτική

Ένα κομμάτι πάγου της δυτικής Ανταρκτικής, επτά φορές μεγαλύτερο από το Μανχάταν, κατέρρευσε ξαφνικά τον περασμένο μήνα, απειλώντας να παρασύρει στη θάλασσα ένα ακόμα μεγαλύτερο τμήμα επιπλέοντος πάγου.

Οι Βρετανοί και Αμερικανοί επιστήμονες που κατέγραψαν το φαινόμενο το αποδίδουν στην παγκόσμια θέρμανση.
Δορυφόροι κατέγραψαν στις 28 Φεβρουαρίου την διάλυση ενός τμήματος πάγου μήκους 41 χλμ και πλάτους 2,4 χλμ -ήταν η άκρη της μεγάλης κρηπίδας πάγου Ουίλκινς και βρισκόταν εκεί για εκατοντάδες χρόνια ή και περισσότερο, δήλωσε ο Ντέιβιντ Βόγκαν της βρετανικής αποστολής στην Ανταρκτική.

Η κρηπίδα πάγου Ουίλκινς στη δυτική Ανταρκτική είναι μια πλάκα επιπλέοντος πάγου έκτασης 12.950 χιλιομέτρων. Ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης, ολόκληρη η κρηπίδα συγκρατείται τώρα από μια λωρίδα πάγου πλάτους μόλις 5,6 χλμ, η οποία βρίσκεται ανάμεσα σε δύο νησιά.

«Η κρηπίδα κρέμεται από μια κλωστή» προειδοποίησε ο Βόγκαν, ο οποίος είχε προβλέψει παλαιότερα ότι η παγοκρηπίδα Ουίλκινς θα έχει καταρρεύσει σε 15 χρόνια από σήμερα.
Αν και η αποκόλληση παγόβουνων είναι σύνηθες και φυσιολογικό φαινόμενο, η διάλυση τόσο μεγάλων κομματιών πάγου είναι ασυνήθιστη, αν και γίνεται όλο και συχνότερη τις τελευταίες δεκαετίες.

Η τελευταία κατάρρευση δεν μπορεί να οδηγήσει σε άνοδο της στάθμης της θάλασσας, αφού ο πάγος επέπλεε στη θάλασσα. Ωστόσο το φαινόμενο «αποτελεί ένδειξη ενός σημείου καμπής στο κλιματικό σύστημα» δήλωσε η Σάρα Ντας του αμερικανικού Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου Woods Hole.

Αν και η θερμοκρασία δεν ανεβαίνει στο μεγαλύτερο τμήμα της Ανταρκτικής, η Ανταρκτική Χερσόνησος, στην οποία ανήκει η κρηπίδα Ουίλκινς, πλήττεται από άνοδο της θερμοκρασίας κατά μισό βαθμό Κελσίου ανά δεκαετία.

Τα τελευταία 50 χρόνια η Ανταρκτική έχει χάσει 13.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα πάγου, ένα φαινόμενο που θα μπορούσε να ανεβάσει σημαντικά τη στάθμη της θάλασσας εάν συνεχιστεί.
Επτά κρηπίδες πάγου έχουν καταρρεύσει από τη δεκαετία του 1970, οι τελευταίες το 1995 και το 2002.

σε όλο τον πλανήτη έσβησαν τα φώτα για την «Ώρα της Γης»

Συσκότιση στους ουρανοξύστες του Σικάγο

Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έσβησαν τα φώτα για μία ώρα, το Σάββατο, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την ανησυχία τους για την άνοδο της θερμοκρασίας στον πλανήτη.

Περισσότερες από 380 πόλεις και 3.500 επιχειρήσεις σε 35 χώρες συμμετείχαν στην συμβολική κίνηση για τη σωτηρία του πλανήτη με το όνομα «Η Ώρα της Γης» (Earth Hour) -μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε πέρυσι από το Σίδνεϊ.

«Η Ώρα της Γης δείχνει πως απλοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να ενωθούν για να βρουν μια λύση για την κλιματική αλλαγή. Μπορεί να γίνει», δήλωσε ο Τζέιμς Λιπ της WWF International, η οποία οργάνωσε την εκστρατεία.

Περίπου 30 εκατομμύρια άνθρωποι υπολογίζεται ότι έσβησαν τα φώτα τους για τα 60 λεπτά της «Ώρας της Γης», η οποία ξεκίνησε τον κύκλο της από τη Σούβα στα Φίτζι και το Κράιστ Τσερτς στη Νέα Ζηλανδία.

Τα φώτα της Όπερας του Σίδνεϊ και της Γέφυρας του Λιμανιού της πόλης έσβησαν και οι Αυστραλοί έκαναν πάρτι στις παραλίες με κεριά, έπαιξαν πόκερ υπό το φως των κεριών και έριξαν σε ποτάμια κεριά που επιπλέουν .

Στην Μπανγκόκ, επιχειρηματικές συνοικίες, εμπορικά κέντρα και φωτεινές επιγραφές έσβησαν, αν και ο φωτισμός των δρόμων διατηρήθηκε. Ένα μεγάλο ξενοδοχείο κάλεσε τους πελάτες του να δειπνήσουν υπό το φως τον κεριών και ανέφερε πως είχε μεγάλη επιτυχία.

Στην Κοπεγχάγη, το Τίβολι και το Βασιλικό Ανάκτορο και η όπερα σκοτείνιασαν για μια ώρα, ενώ έσβησαν και πολλά φώτα στους δρόμους της πόλης.

Στη Βρετανία, 26 πόλεις συμμετείχαν στην κίνηση.

Στην Αθήνα, έσβησαν τα φώτα στο Δημαρχιακό Μέγαρο και στο Λυκαβηττό.

Λίγα λόγια για τα δελφίνια

Τα δελφίνια ανήκουν στην τάξη των κητοειδών (78 είδη περίπου) όπως και οι συγγενικές τους φάλαινες. Είναι θαλάσσια θηλαστικά, όχι ψάρια. Οι πρόγονοι των σημερινών δελφινιών εμφανίστηκαν πριν από 65.000.000 χρόνια και οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι έχουν εξελιχθεί από τα κρεόδοντα που ήταν χερσαία θηλαστικά και έμοιαζαν με τα σημερινά σαρκοφάγα θηλαστικά της ξηράς που με την πάροδο του χρόνου προσαρμόστηκαν στο υγρό στοιχείο και στο θαλάσσιο περιβάλλον τα τελευταία 45-50 εκατομμύρια χρόνια και έγιναν αμφίβια, προτού εξελιχθούν σε θαλάσσια θηλαστικά. Κάποια είδη δελφινιών μπορούν να ζήσουν μέχρι και 40 χρόνια.

Τα δελφίνια κινούνται στο νερό με τη βοήθεια της δυναμικής ουράς τους . Η δύναμη της ουράς τους, τα κάνει να αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες μέσα και έξω από το νερό, να κάνουν μεγάλα άλματα, να καταδύονται γρήγορα σε μεγάλα βάθη και να κυνηγούν την τροφή τους. Μερικές φορές η ουρά τους αποτυπώνει και τις διαθέσεις τους αφού όταν δούμε στη θάλασσα ένα δελφίνι να κτυπά με δύναμη την ουρά του στο νερό, τότε είναι ένα σήμα κινδύνου για να προειδοποιήσει το κοπάδι του, ή ένα σήμα ότι ενοχλείται από την παρουσία μας. Τα πλευρικά τους πτερύγια χρησιμεύουν για να μπορούν να κινούνται μέσα στο νερό και να χαϊδεύουν άλλα δελφίνια στις κοινωνικές τους συναναστροφές. Άλλωστε τα δελφίνια συνηθίζουν να κολυμπούν κοντά το ένα με το άλλο και να περιστρέφονται μαζί με αρμονικές κινήσεις.
Τα δελφίνια είναι τα μόνα ζώα που όπως και ο άνθρωπος κάνουν έρωτα όχι μόνο για να αναπαραχθούν αλλά και επειδή το απολαμβάνουν. Τα δελφίνια έχουν την ικανότητα να γεννούν ένα μωρό κάθε 1-3 χρόνια έπειτα από κύηση 12 μηνών. Ένα νεογέννητο Ρινοδέλφινο έχει μήκος από 90-130 εκατοστά του μέτρου και όταν ενηλικιωθεί θα φθάσει μέχρι τα 4 μέτρα. Το μωρό γεννιέται με την ουρά του, τρέφεται με γάλα και παραμένει με τη μητέρα του από 3 έως 6 χρόνια. Σε αυτή τη διάρκεια οι μητέρες διδάσκουν τα μικρά τους να κυνηγούν για την τροφή τους, να συναναστρέφονται μεταξύ τους και να ζουν ομαδικά. Μετά την ηλικία των πέντε ετών είναι ικανά προς αναπαραγωγή. Έρευνες έχουν αποκαλύψει ότι μόλις γεννηθεί το μωρό η μητέρα εκπέμπει συνεχώς έναν ήχο ώστε να τον καταγράψει ως αποτύπωμα. Αυτός ο ήχος χρησιμεύει έτσι ώστε το νεογνό να τον αναγνωρίζει και να μη χάνεται, ενώ όταν ενηλικιωθεί το μικρό δελφίνι έχει την ικανότητα να τον μετατρέψει σε ένα δικό του αναγνωριστικό σήμα.

Η "κοινωνία" των δελφινιών. Τα θηλυκά συνήθως παραμένουν στο κοπάδι, ενώ τα αρσενικά πολλές φορές μετακινούνται και σε άλλα κοπάδια. Η κοινωνική οργάνωση των δελφινιών είναι υποδειγματική. Πολλά κοπάδια καθορίζουν την περιοχή που κινούνται και τρέφονται. Συνήθως, ανάλογα και με το είδος, σχηματίζουν οικογενειακές ομάδες, που οι δεσμοί τους διαρκούν ακόμη και για μια ζωή. Οι οικογένειες μιας ευρύτερης περιοχής συχνά αλληλοϋποστηρίζονται, κυρίως όταν υπάρχει κίνδυνος πνιγμού κάποιου μέλους τους, ενώ μερικές φορές βοηθούν και τα κήτη άλλων ειδών. Όταν ένα δελφίνι κινδυνεύει από πνιγμό και είναι ανήμπορο, τα άλλα δελφίνια το βοηθούν στηρίζοντάς το με το σώμα τους ή με το ρύγχος τους στην επιφάνεια για να αναπνεύσει. Τα δελφίνια συνηθίζουν να δημιουργούν "οικογένειες" και να συνενώνονται σε μεγάλα κοπάδια. Οι "οικογένειες" των δελφινιών μπορεί να αριθμούν ακόμη και εκατοντάδες άτομα. Όλα τα κήτη δείχνουν αξιοθαύμαστο αλτρουισμό και ουσιαστικά βοηθούν με αυταπάρνηση άλλα κήτη ή ακόμα και άλλα ζώα με πνεύμονες, για να μην πνιγούν. Είναι πάμπολλες οι αναφορές για διασώσεις ναυαγών ή και πιλότων από αυτά τα θηλαστικά.

Στις ελληνικές θάλασσες απαντώνται εννέα είδη δελφινιών από ένα σύνολο τριάντα δύο ειδών που παρατηρούνται παγκοσμίως. Από αυτά τα πιο συνηθισμένα είναι τέσσερα: το ρινοδέλφινο (Tursiops truncatus), το ζωνοδέλφινο (Stenella coeruleoalba), το κοινό (Delphinus delphis), και με μικρότερη παρουσία το σταχτοδέλφινο (Grampus griseus). Πολύ πιο σπάνια συναντώνται το Μαυροδέλφινο, η Ψευδοόρκα, η Όρκα το Στενόρυγχο δελφίνι και η μικρή Φώκαινα.

Οι φυσικοί εχθροί των δελφινιών είναι ελάχιστοι. Φυσικοί τους εχθροί είναι οι καρχαρίες και ο άνθρωπος που με ή χωρίς τη θέλησή του τα σκοτώνει ή τα τραυματίζει με πολλούς τρόπους, όπως με τη θαλάσσια ρύπανση, την τυχαία σύλληψη τους με αλιευτικά μέσα, την υπερ- αλίευση, την εσκεμμένη θανάτωση τους, την υποβάθμιση της παράκτιας ζώνης και άλλα πολλά...

Πολλοί θάνατοι δελφινιών θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν υπήρχε σωστή πληροφόρηση ή εάν είχαν μερικοί πολίτες ή φορείς την ευαισθησία να ανατρέξουν σε αυτούς που γνωρίζουν πραγματικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πάντοτε πως τα δελφίνια προστατεύονται με νόμους, γιατί είναι απειλούμενα είδη και οποιαδήποτε κακοποίησή τους θεωρείται παράνομη, γι' αυτό είναι καθήκον μας να τα προστατεύσουμε και να τα βοηθήσουμε σε μια δύσκολη κατάσταση.

Δελφίνια

Εισαγωγή:

Δεκάδες μύθοι μιλούν για τις ιδιαίτερες σχέσεις τους με θεούς και ανθρώπους. Σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς ήταν ζώα ιερά. Στην αρχαία Ελλάδα δελφίνια συνόδευαν τους θεούς Ποσειδώνα και Απόλλωνα. Οι αρχαίοι Έλληνες τα σέβονταν και τα λάτρευαν, καθώς μέσα από αυτά διδάσκονταν το σεβασμό στη ζωή και τον φυσικό κόσμο.

"Στο δελφίνι έχει δοθεί η ιδιότητα που αναζητούν όλοι οι φιλόσοφοι, η ανιδιοτελής συμπαράσταση και φιλία" έλεγε ο Πλούταρχος, ενώ ήταν ο Αριστοτέλης που πρώτος κατέγραψε ότι δεν είναι ψάρια, αλλά θηλαστικά όπως οι άνθρωποι.

"Τα δελφίνια συμβολίζουν την ελευθερία, την χαρά, τη δύναμη, το μεγαλείο της φύσης, την αρμονία και τον αλτρουισμό. Είναι πλάσματα που επικοινωνούν μεταξύ τους με ήχους ενώ χαρακτηρίζονται κοινωνικά πλάσματα προσόν που τον ίδιο τον άνθρωπο πολλές φορές τον έχουν σώσει από βέβαιο πνιγμό. Είναι οι πολύτιμοι Φίλοι μας ... 'Ο Λαός της Θάλασσας' όπως αποκαλούσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι τα δελφίνια". (Αιμιλία Δρούγα)

Το δελφίνι που έσωσε τις φάλαινες

Μια πραγματικά απίστευτη ιστορία είδε το φως της δημοσιότητας. Ένα δελφίνι έσωσε δύο φάλαινες –πυγμαίους (μητέρα και παιδί) από βέβαιο θάνατο. Ο «Μοκκο» όπως αποκαλούν οι επιστήμονες της Νέας Ζηλανδίας το δελφίνι, κατάφερε να οδηγήσει τις α- προσανατολισμένες φάλαινες σε βαθιά νερά, αφού πρώτα τις σταμάτησε από το να φτάσουν στην παραλία, όπου –σίγουρα- θα εγκλωβίζονταν στα ρηχά νερά. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, αυτόπτες μάρτυρες του συμβάντος, πρόκειται για μοναδικό στα χρονικά φαινόμενο. Οι επιστήμονες προσπαθούσαν επί ώρες να αποτρέψουν τις φάλαινες από το να κατευθυνθούν στα αβαθύ. Για τον «Μόκκο» ήταν δουλειά λίγων λεπτών. Περίπου 700 φάλαινες βρίσκονται νεκρές στις παραλίες της Νέας Ζηλανδίας κάθε χρόνο.