Η ψυχολογία των χρωμάτων..

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

To χρώμα μας συγκινεί και μας εκφράζει. Αναμφίβολα, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Έχει αποδειχτεί ότι οι προτιμήσεις μας είναι έμφυτες. Μπορούμε να πούμε ότι το χρώμα είναι ταυτόχρονα μια θετική και μια αρνητική δύναμη. Το χρώμα είναι κραδασμός, κραδασμός είναι κίνηση, κίνηση είναι δραστηριότητα μιας θετικής ή αρνητικής δύναμης. Ο δημιουργικός κραδασμός και ο καταστρεπτικός κραδασμός προέρχονται από την ίδια πηγή. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε αυτήν την ενέργεια.
Ας δούμε τις επιδράσεις 5 βασικών χρωμάτων στην ψυχολογία του ανθρώπου:

ΓΑΛΑΖΙΟ: Είναι το χρώμα του πνεύματος. Το σύμβολό του στοχασμού, της προσευχής και του ουρανού. Σχεδόν κάθε είδος γαλάζιου είναι καλό αλλά οι βαθύτερες αποχρώσεις του είναι καλύτερες. Το ανοιχτό γαλάζιο δείχνει μικρό βάθος και έναν αγώνα προς την ωριμότητα. Εκείνοι με την βαθιά απόχρωση γαλάζιου έχουν βρει το έργο τους κι έχουν συμμετοχή σ' αυτό. Είναι κυρίως πνευματικά προσανατολισμένοι. "Το γαλάζιο είναι το χρώμα της συμπαντικής έλξης" σύμφωνα με τον Μπίρρεν. Είναι, ακόμα, το χρώμα της απελευθέρωσης, του συντηρητισμού και της αποδοχής των υποχρεώσεων.

ΠΡΑΣΙΝΟ: Είναι ο κραδασμός της ζωής στην ανάπτυξη. Το καθαρό σμαραγδένιο πράσινο, ιδιαίτερα αν έχει μια χροιά γαλάζιου, είναι το χρώμα της θεραπείας. Είναι χρήσιμο, δυνατό και φιλικό. Έχει την συμπαντική έλξη της φύσης με την αίσθηση της ισορροπίας και της ικανότητας. Όσοι αγαπούν το πράσινο πιθανόν κατοικούν στο μεγάλο δάσος της ανθρωπότητας. " Είστε ένας αξιοσέβαστος γείτονας, κατασκευαστής σπιτιών, γονέας, ψηφοφόρος, κηδεμόνας, συνεργάτης". Η "πράσινη" προσωπικότητα προσπαθεί να υπερνικήσει την αντίθεση με σκοπό να επιτύχει αναγνώριση.

ΚΙΤΡΙΝΟ: Είναι το χρώμα της ενέργειας ή του σεξ. Μπορούμε ν' αποδώσουμε στο κίτρινο τα θετικά στοιχεία της δημιουργικότητας, εφευρετικότητας, επινοητικότητας, ανεξάντλητης ενέργειας, δύναμης ισχύος, θάρρους, αυτοπεποίθησης και δύναμης του χαρακτήρα. Επίσης, σ' αυτό αποδίδονται τα αρνητικά χαρακτηριστικά της διαμάχης, εριστικότητας, δογματικότητας και του θυμού. Το άτομο που προτιμά το κίτρινο έχει την τάση να είναι απόμακρο από τους άλλους. Έχει τις καλύτερες προθέσεις αλλά σπάνια κάνει οτιδήποτε γι' αυτές. Το να απορρίπτει κανείς το κίτρινο, είναι σαν να απορρίπτει το καινούριο και την καινοτομία.

ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ: Είναι το χρώμα του ήλιου. Είναι ένα ζωτικό και γενικά ένα ωραίο χρώμα που δείχνει περίσκεψη και ενδιαφέρον για τους άλλους. Το χρυσαφένιο πορτοκαλί είναι ζωτικό και δείχνει αυτοέλεγχο. Ενώ το καφετί πορτοκαλί δείχνει μία έλλειψη φιλοδοξίας και μία στάση αδιαφορίας. Το άτομο που προτιμά το πορτοκαλί θέλει να επιτύχει σε οτιδήποτε ασχολείται. Αναζητά την διέγερση και αναζητά να βιώσει πλήρως την ζωή. Είναι ένα πνεύμα που αγαπά την ελευθερία, που χαίρεται να έρχεται σ' επαφή με τους άλλους, είναι εκ φύσεως ενθουσιώδες και ανταποκρίνεται σε οτιδήποτε νέο και συναρπαστικό. Αυτό το άτομο είναι αισιόδοξο για το μέλλον του, αναζητώντας να επεκτείνει συνεχώς τις δραστηριότητες του και έχει πολλά ενδιαφέροντα.

ΚΟΚΚΙΝΟ: Είναι ένας κραδασμός ώθησης που συνδέεται με την επιθετικότητα και την κατάκτηση. Είναι ένα ερεθιστικό χρώμα. Ο κόκκινος κραδασμός είναι το πνεύμα της δραστηριότητας, μια κινητήρια επιρροή. Μια προτίμηση γι' αυτό το χρώμα τονίζει μια δυνατή σεξουαλική ορμή, μια δημιουργικότητα, μία επιθυμία για νέα πράγματα και νέους φίλους, για ταξίδια και αλλαγές ακόμα και στο περιβάλλον. Στην αρνητική του όψη υπάρχει μία επιθετική, πολεμοχαρής στάση, εγωκεντρικότητα και αστάθεια. Μπορεί να υποδηλώνει ενδιαφέρον για τα μυστικιστικά και τα απόκρυφα. Οι "κόκκινες" προσωπικότητες θέλουν να είναι οι εμπειρίες τους τέλειες και πλήρεις.

Το χρώμα είναι η ουσία της δύναμης και της ζωής γύρω μας. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε χρωματικό κραδασμό εποικοδομητικά ή μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε καταστροφικά. Μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε σε αρμονία με την δημιουργική δύναμη ή μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε εγωιστικά και για ιδιοτελείς σκοπούς. Η επίγνωση αυτής της αρχής μπορεί να επιφέρει μεγαλύτερες ικανότητες για περισσότερη αρμονία.

Οι μοίρες!!

Οι Μοίρες ήταν χαρακτήρες της Ελληνικής Μυθολογίας και παριστάνονταν, συνήθως, ως τρεις γυναικείες μορφές που κλώθουν. Ήταν τρεις, η Κλώθω, η Λάχεση και η Άτροπος, και οι αρχαίοι τις φαντάζονταν σαν τρεις γυναίκες που κλώθουν τα νήματα της ζωής των ανθρώπων.

Η Κλωθώ έγνεθε το νήμα της ζωής, αντιπροσωπεύει το παρόν στη ζωή των ανθρώπων και θεωρείται η μεγαλύτερη από τις άλλες δύο. Πιστευόταν ότι έκλωθε με τη ρόκα της το νήμα της ζωής του κάθε ανθρώπου, το πεπρωμένό του, που τον συνόδευε μέχρι το θάνατό του.

Η Λάχεση μοίραζε τους κλήρους με το τι ήταν γραφτο να λάχει στον καθένα, αντιπροσώπευε το μέλλον της ζωής των ανθρώπων, επειδή το τέλος, σύμφωνα με τη φύση, εκδηλώνεται σε όλα τα πράγματα. Όριζε τη διάρκεια της ζωής του κάθε ανθρώπου μετρώντας με το ραβδί της.

Ενώ η Άτροπος έκοβε το νήμα της ζωής .Η Άτροπος αντιπροσώπευε το παρελθόν· ό,τι έχει περάσει είναι αμετάκλητο. Εξέφρασε το αναπόφευκτο, το μοιραίο αλλά και το άτεγκτο και το δογματικό στη ζωή των ανθρώπων. Έκοβε τη ζωή των ανθρώπων με τα τρομερά ψαλίδια της, ενώ η Κλωθώ γυρίζε το νήμα της ζωής και η Λάχεση μετρούσε τη διάρκεια. .

Η λέξη "μοίρα" παράγεται από το ρήμα "μοιράζω", και αντικατοπτρίζει την αντίληψη των αρχαίων ελλήνων σχετικά με το τυχαίο και το ασήμαντο τόσο της ανθρώπινης ζωής, όσο και της ευτυχίας ή δυστυχίας του κάθε ανθρώπου κα΄τα τη διάρκειά της.

Τρεις φορές και η Σεβαστή έκανε τα καλωσορίσματα των Μοιρών για να καλομοιράνουν τα αγόρια της, να γίνουν καλότυχα, γενναία και γερά. Ζητούσε από τον Στεφανή να αλυσοδέσει στην αυλή το σκύλο, άνοιγε το μάνταλο, έστρωνε ένα χαμηλό τραπέζι, μιας και οι Μοίρες ήταν τρεις κοντές γριές κατά την παράδοση, έβαζε τρεις καρέκλες με μαξιλάρια αναπαυτικά για να τις καλοπιάσει κι απόθετε νερό, γλυκά και μύγδαλα πλάι σ’ ένα λυχνάρι μ ‘ ένα κερί αναμμένο για να ευχαριστηθούν για τη θαλπωρή και να ψιθυρίσουν για το κάθε της παιδί μια γλυκιά κουβέντα.

*

*

«Θα μου λείψεις πολύ αν σε χάσω», του έλεγε το κάλεσμά της,

Συνέπεια της παγκόσμιας θέρμανσης

Μεγάλο κομμάτι πάγου κατέρρευσε στην Ανταρκτική

Ένα κομμάτι πάγου της δυτικής Ανταρκτικής, επτά φορές μεγαλύτερο από το Μανχάταν, κατέρρευσε ξαφνικά τον περασμένο μήνα, απειλώντας να παρασύρει στη θάλασσα ένα ακόμα μεγαλύτερο τμήμα επιπλέοντος πάγου.

Οι Βρετανοί και Αμερικανοί επιστήμονες που κατέγραψαν το φαινόμενο το αποδίδουν στην παγκόσμια θέρμανση.
Δορυφόροι κατέγραψαν στις 28 Φεβρουαρίου την διάλυση ενός τμήματος πάγου μήκους 41 χλμ και πλάτους 2,4 χλμ -ήταν η άκρη της μεγάλης κρηπίδας πάγου Ουίλκινς και βρισκόταν εκεί για εκατοντάδες χρόνια ή και περισσότερο, δήλωσε ο Ντέιβιντ Βόγκαν της βρετανικής αποστολής στην Ανταρκτική.

Η κρηπίδα πάγου Ουίλκινς στη δυτική Ανταρκτική είναι μια πλάκα επιπλέοντος πάγου έκτασης 12.950 χιλιομέτρων. Ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης, ολόκληρη η κρηπίδα συγκρατείται τώρα από μια λωρίδα πάγου πλάτους μόλις 5,6 χλμ, η οποία βρίσκεται ανάμεσα σε δύο νησιά.

«Η κρηπίδα κρέμεται από μια κλωστή» προειδοποίησε ο Βόγκαν, ο οποίος είχε προβλέψει παλαιότερα ότι η παγοκρηπίδα Ουίλκινς θα έχει καταρρεύσει σε 15 χρόνια από σήμερα.
Αν και η αποκόλληση παγόβουνων είναι σύνηθες και φυσιολογικό φαινόμενο, η διάλυση τόσο μεγάλων κομματιών πάγου είναι ασυνήθιστη, αν και γίνεται όλο και συχνότερη τις τελευταίες δεκαετίες.

Η τελευταία κατάρρευση δεν μπορεί να οδηγήσει σε άνοδο της στάθμης της θάλασσας, αφού ο πάγος επέπλεε στη θάλασσα. Ωστόσο το φαινόμενο «αποτελεί ένδειξη ενός σημείου καμπής στο κλιματικό σύστημα» δήλωσε η Σάρα Ντας του αμερικανικού Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου Woods Hole.

Αν και η θερμοκρασία δεν ανεβαίνει στο μεγαλύτερο τμήμα της Ανταρκτικής, η Ανταρκτική Χερσόνησος, στην οποία ανήκει η κρηπίδα Ουίλκινς, πλήττεται από άνοδο της θερμοκρασίας κατά μισό βαθμό Κελσίου ανά δεκαετία.

Τα τελευταία 50 χρόνια η Ανταρκτική έχει χάσει 13.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα πάγου, ένα φαινόμενο που θα μπορούσε να ανεβάσει σημαντικά τη στάθμη της θάλασσας εάν συνεχιστεί.
Επτά κρηπίδες πάγου έχουν καταρρεύσει από τη δεκαετία του 1970, οι τελευταίες το 1995 και το 2002.

σε όλο τον πλανήτη έσβησαν τα φώτα για την «Ώρα της Γης»

Συσκότιση στους ουρανοξύστες του Σικάγο

Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έσβησαν τα φώτα για μία ώρα, το Σάββατο, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την ανησυχία τους για την άνοδο της θερμοκρασίας στον πλανήτη.

Περισσότερες από 380 πόλεις και 3.500 επιχειρήσεις σε 35 χώρες συμμετείχαν στην συμβολική κίνηση για τη σωτηρία του πλανήτη με το όνομα «Η Ώρα της Γης» (Earth Hour) -μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε πέρυσι από το Σίδνεϊ.

«Η Ώρα της Γης δείχνει πως απλοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να ενωθούν για να βρουν μια λύση για την κλιματική αλλαγή. Μπορεί να γίνει», δήλωσε ο Τζέιμς Λιπ της WWF International, η οποία οργάνωσε την εκστρατεία.

Περίπου 30 εκατομμύρια άνθρωποι υπολογίζεται ότι έσβησαν τα φώτα τους για τα 60 λεπτά της «Ώρας της Γης», η οποία ξεκίνησε τον κύκλο της από τη Σούβα στα Φίτζι και το Κράιστ Τσερτς στη Νέα Ζηλανδία.

Τα φώτα της Όπερας του Σίδνεϊ και της Γέφυρας του Λιμανιού της πόλης έσβησαν και οι Αυστραλοί έκαναν πάρτι στις παραλίες με κεριά, έπαιξαν πόκερ υπό το φως των κεριών και έριξαν σε ποτάμια κεριά που επιπλέουν .

Στην Μπανγκόκ, επιχειρηματικές συνοικίες, εμπορικά κέντρα και φωτεινές επιγραφές έσβησαν, αν και ο φωτισμός των δρόμων διατηρήθηκε. Ένα μεγάλο ξενοδοχείο κάλεσε τους πελάτες του να δειπνήσουν υπό το φως τον κεριών και ανέφερε πως είχε μεγάλη επιτυχία.

Στην Κοπεγχάγη, το Τίβολι και το Βασιλικό Ανάκτορο και η όπερα σκοτείνιασαν για μια ώρα, ενώ έσβησαν και πολλά φώτα στους δρόμους της πόλης.

Στη Βρετανία, 26 πόλεις συμμετείχαν στην κίνηση.

Στην Αθήνα, έσβησαν τα φώτα στο Δημαρχιακό Μέγαρο και στο Λυκαβηττό.

Λίγα λόγια για τα δελφίνια

Τα δελφίνια ανήκουν στην τάξη των κητοειδών (78 είδη περίπου) όπως και οι συγγενικές τους φάλαινες. Είναι θαλάσσια θηλαστικά, όχι ψάρια. Οι πρόγονοι των σημερινών δελφινιών εμφανίστηκαν πριν από 65.000.000 χρόνια και οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι έχουν εξελιχθεί από τα κρεόδοντα που ήταν χερσαία θηλαστικά και έμοιαζαν με τα σημερινά σαρκοφάγα θηλαστικά της ξηράς που με την πάροδο του χρόνου προσαρμόστηκαν στο υγρό στοιχείο και στο θαλάσσιο περιβάλλον τα τελευταία 45-50 εκατομμύρια χρόνια και έγιναν αμφίβια, προτού εξελιχθούν σε θαλάσσια θηλαστικά. Κάποια είδη δελφινιών μπορούν να ζήσουν μέχρι και 40 χρόνια.

Τα δελφίνια κινούνται στο νερό με τη βοήθεια της δυναμικής ουράς τους . Η δύναμη της ουράς τους, τα κάνει να αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες μέσα και έξω από το νερό, να κάνουν μεγάλα άλματα, να καταδύονται γρήγορα σε μεγάλα βάθη και να κυνηγούν την τροφή τους. Μερικές φορές η ουρά τους αποτυπώνει και τις διαθέσεις τους αφού όταν δούμε στη θάλασσα ένα δελφίνι να κτυπά με δύναμη την ουρά του στο νερό, τότε είναι ένα σήμα κινδύνου για να προειδοποιήσει το κοπάδι του, ή ένα σήμα ότι ενοχλείται από την παρουσία μας. Τα πλευρικά τους πτερύγια χρησιμεύουν για να μπορούν να κινούνται μέσα στο νερό και να χαϊδεύουν άλλα δελφίνια στις κοινωνικές τους συναναστροφές. Άλλωστε τα δελφίνια συνηθίζουν να κολυμπούν κοντά το ένα με το άλλο και να περιστρέφονται μαζί με αρμονικές κινήσεις.
Τα δελφίνια είναι τα μόνα ζώα που όπως και ο άνθρωπος κάνουν έρωτα όχι μόνο για να αναπαραχθούν αλλά και επειδή το απολαμβάνουν. Τα δελφίνια έχουν την ικανότητα να γεννούν ένα μωρό κάθε 1-3 χρόνια έπειτα από κύηση 12 μηνών. Ένα νεογέννητο Ρινοδέλφινο έχει μήκος από 90-130 εκατοστά του μέτρου και όταν ενηλικιωθεί θα φθάσει μέχρι τα 4 μέτρα. Το μωρό γεννιέται με την ουρά του, τρέφεται με γάλα και παραμένει με τη μητέρα του από 3 έως 6 χρόνια. Σε αυτή τη διάρκεια οι μητέρες διδάσκουν τα μικρά τους να κυνηγούν για την τροφή τους, να συναναστρέφονται μεταξύ τους και να ζουν ομαδικά. Μετά την ηλικία των πέντε ετών είναι ικανά προς αναπαραγωγή. Έρευνες έχουν αποκαλύψει ότι μόλις γεννηθεί το μωρό η μητέρα εκπέμπει συνεχώς έναν ήχο ώστε να τον καταγράψει ως αποτύπωμα. Αυτός ο ήχος χρησιμεύει έτσι ώστε το νεογνό να τον αναγνωρίζει και να μη χάνεται, ενώ όταν ενηλικιωθεί το μικρό δελφίνι έχει την ικανότητα να τον μετατρέψει σε ένα δικό του αναγνωριστικό σήμα.

Η "κοινωνία" των δελφινιών. Τα θηλυκά συνήθως παραμένουν στο κοπάδι, ενώ τα αρσενικά πολλές φορές μετακινούνται και σε άλλα κοπάδια. Η κοινωνική οργάνωση των δελφινιών είναι υποδειγματική. Πολλά κοπάδια καθορίζουν την περιοχή που κινούνται και τρέφονται. Συνήθως, ανάλογα και με το είδος, σχηματίζουν οικογενειακές ομάδες, που οι δεσμοί τους διαρκούν ακόμη και για μια ζωή. Οι οικογένειες μιας ευρύτερης περιοχής συχνά αλληλοϋποστηρίζονται, κυρίως όταν υπάρχει κίνδυνος πνιγμού κάποιου μέλους τους, ενώ μερικές φορές βοηθούν και τα κήτη άλλων ειδών. Όταν ένα δελφίνι κινδυνεύει από πνιγμό και είναι ανήμπορο, τα άλλα δελφίνια το βοηθούν στηρίζοντάς το με το σώμα τους ή με το ρύγχος τους στην επιφάνεια για να αναπνεύσει. Τα δελφίνια συνηθίζουν να δημιουργούν "οικογένειες" και να συνενώνονται σε μεγάλα κοπάδια. Οι "οικογένειες" των δελφινιών μπορεί να αριθμούν ακόμη και εκατοντάδες άτομα. Όλα τα κήτη δείχνουν αξιοθαύμαστο αλτρουισμό και ουσιαστικά βοηθούν με αυταπάρνηση άλλα κήτη ή ακόμα και άλλα ζώα με πνεύμονες, για να μην πνιγούν. Είναι πάμπολλες οι αναφορές για διασώσεις ναυαγών ή και πιλότων από αυτά τα θηλαστικά.

Στις ελληνικές θάλασσες απαντώνται εννέα είδη δελφινιών από ένα σύνολο τριάντα δύο ειδών που παρατηρούνται παγκοσμίως. Από αυτά τα πιο συνηθισμένα είναι τέσσερα: το ρινοδέλφινο (Tursiops truncatus), το ζωνοδέλφινο (Stenella coeruleoalba), το κοινό (Delphinus delphis), και με μικρότερη παρουσία το σταχτοδέλφινο (Grampus griseus). Πολύ πιο σπάνια συναντώνται το Μαυροδέλφινο, η Ψευδοόρκα, η Όρκα το Στενόρυγχο δελφίνι και η μικρή Φώκαινα.

Οι φυσικοί εχθροί των δελφινιών είναι ελάχιστοι. Φυσικοί τους εχθροί είναι οι καρχαρίες και ο άνθρωπος που με ή χωρίς τη θέλησή του τα σκοτώνει ή τα τραυματίζει με πολλούς τρόπους, όπως με τη θαλάσσια ρύπανση, την τυχαία σύλληψη τους με αλιευτικά μέσα, την υπερ- αλίευση, την εσκεμμένη θανάτωση τους, την υποβάθμιση της παράκτιας ζώνης και άλλα πολλά...

Πολλοί θάνατοι δελφινιών θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν υπήρχε σωστή πληροφόρηση ή εάν είχαν μερικοί πολίτες ή φορείς την ευαισθησία να ανατρέξουν σε αυτούς που γνωρίζουν πραγματικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πάντοτε πως τα δελφίνια προστατεύονται με νόμους, γιατί είναι απειλούμενα είδη και οποιαδήποτε κακοποίησή τους θεωρείται παράνομη, γι' αυτό είναι καθήκον μας να τα προστατεύσουμε και να τα βοηθήσουμε σε μια δύσκολη κατάσταση.

Δελφίνια

Εισαγωγή:

Δεκάδες μύθοι μιλούν για τις ιδιαίτερες σχέσεις τους με θεούς και ανθρώπους. Σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς ήταν ζώα ιερά. Στην αρχαία Ελλάδα δελφίνια συνόδευαν τους θεούς Ποσειδώνα και Απόλλωνα. Οι αρχαίοι Έλληνες τα σέβονταν και τα λάτρευαν, καθώς μέσα από αυτά διδάσκονταν το σεβασμό στη ζωή και τον φυσικό κόσμο.

"Στο δελφίνι έχει δοθεί η ιδιότητα που αναζητούν όλοι οι φιλόσοφοι, η ανιδιοτελής συμπαράσταση και φιλία" έλεγε ο Πλούταρχος, ενώ ήταν ο Αριστοτέλης που πρώτος κατέγραψε ότι δεν είναι ψάρια, αλλά θηλαστικά όπως οι άνθρωποι.

"Τα δελφίνια συμβολίζουν την ελευθερία, την χαρά, τη δύναμη, το μεγαλείο της φύσης, την αρμονία και τον αλτρουισμό. Είναι πλάσματα που επικοινωνούν μεταξύ τους με ήχους ενώ χαρακτηρίζονται κοινωνικά πλάσματα προσόν που τον ίδιο τον άνθρωπο πολλές φορές τον έχουν σώσει από βέβαιο πνιγμό. Είναι οι πολύτιμοι Φίλοι μας ... 'Ο Λαός της Θάλασσας' όπως αποκαλούσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι τα δελφίνια". (Αιμιλία Δρούγα)

Το δελφίνι που έσωσε τις φάλαινες

Μια πραγματικά απίστευτη ιστορία είδε το φως της δημοσιότητας. Ένα δελφίνι έσωσε δύο φάλαινες –πυγμαίους (μητέρα και παιδί) από βέβαιο θάνατο. Ο «Μοκκο» όπως αποκαλούν οι επιστήμονες της Νέας Ζηλανδίας το δελφίνι, κατάφερε να οδηγήσει τις α- προσανατολισμένες φάλαινες σε βαθιά νερά, αφού πρώτα τις σταμάτησε από το να φτάσουν στην παραλία, όπου –σίγουρα- θα εγκλωβίζονταν στα ρηχά νερά. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, αυτόπτες μάρτυρες του συμβάντος, πρόκειται για μοναδικό στα χρονικά φαινόμενο. Οι επιστήμονες προσπαθούσαν επί ώρες να αποτρέψουν τις φάλαινες από το να κατευθυνθούν στα αβαθύ. Για τον «Μόκκο» ήταν δουλειά λίγων λεπτών. Περίπου 700 φάλαινες βρίσκονται νεκρές στις παραλίες της Νέας Ζηλανδίας κάθε χρόνο.

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Η Αλκυόνη Παπαδάκη

Μια από της μεγαλύτερες μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας σήμερα..
Μια σύγχρονη μάγισσα του πεζού λόγου που έχει την ικανότητα να εκτινάσσει τις πωλήσεις των βιβλίων της σε δυσθεώρητα ύψη!
Μια ταλαντούχα θηλυκή πένα που ανακάλυψε αχαρτογράφητα κενά μέσα στις ψυχές των χιλιάδων φανατικών της και βεβαίως μοναδικούς τρόπους για να τα γεμίζει…

Η Αλκυόνη Παπαδάκη γεννήθηκε έξω από τα Χανιά. Ένας ποιητής θείος της τής έδειξε «τα χρώματα και τις μυρωδιές της φύσης», ενώ η ονειροπόλα μητέρα της διάβαζε δίπλα στο μαγκάλι «δακρύβρεχτες ιστορίες όπως "Ο Θεαγένης και η Χαρίκλεια"». Στην Αθήνα ήρθε για να σπουδάσει Φιλολογία (έτσι τουλάχιστον είπε στους γονείς της). Αντ' αυτού στρώθηκε να γράψει το πρώτο βιβλίο της, το οποίο κυκλοφόρησε με αυτοχρηματοδότηση: «Έτρωγα φακές για πολύ καιρό προκειμένου να το βγάλω». Ήταν μια πρώτη μορφή της Μπόρας η οποία βρήκε το κοινό της. Γράφτηκαν και κάποιες θετικές κριτικές, θυμάται η Παπαδάκη. Συμπτωματικά το διάβασε και ο Τάσος Βουρνάς, ο οποίος πρότεινε στην 20χρονη τότε πεζογράφο να δοκιμάσει την τύχη της στη δημοσιογραφία Έτσι τα μέσα της δεκαετίας του '60 βρίσκουν την Αλκυόνη Παπαδάκη να καλύπτει τα εργατικά ατυχήματα και συναφή θέματα στην «Αυγή». «Ποτέ δεν μπήκα στο κόμμα. Ποτέ δεν οργανώθηκα κάπου» διαφοροποιεί τη θέση της. Το πραξικόπημα και αργότερα ο γάμος και η ανατροφή του παιδιού την κρατούν μακριά από την εφημερίδα. «Δεν θα μπορούσα άλλωστε να τα κάνω και τα δύο: να κάνω ρεπορτάζ και να γράφω βιβλία. Εγώ με κάθε σελίδα που γράφω νιώθω να αδειάζω την ψυχή μου». Και από πού αντλεί τα θέματά της; «Από τη ζωή την ίδια. Δεν μιλάω για την ιστορία της ζωής μου, όμως, παρ' όλο που υπάρχει σε έναν μεγάλο βαθμό. Υπάρχει φιλτραρισμένη Άλλωστε χρησιμοποιώ επίσης το ιντερμέτζο (όπως ανακάλυψα μετά υπάρχουν τέτοια σημεία και στον "Ερωτόκριτο") για να ξεφεύγω. Είναι σαν να δίνω ένα σημείωμα στην τσεπούλα του αναγνώστη για να πορεύεται».

Χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά τον προφορικό λόγο. Η ζωή της ήταν γεμάτη περιπέτειες. Ήταν πάντοτε ατίθαση και έκανε αντικομφορμιστικές επιλογές. Πάντα αυτό που δεν έπρεπε: «Τα έχω πληρώσει αυτά. Περνάω πάντα από το ταμείο και πληρώνω για τις εμπειρίες μου»λέει η ίδια.

Τα μυθιστορήματα της τροφοδοτούνται από τις αναμνήσεις της και από τις αφηγήσεις φίλων και γνωστών. Δεν εξαντλείται όμως ποτέ το απόθεμα; «Μα εξαντλείται η ίδια η ζωή; Γράφεις ένα βιβλίο με κάποιες εμπειρίες, περνάει ο καιρός και έχεις άλλες εμπειρίες. Δεν τελειώνει ποτέ». Το πιο πρόσφατο Βαρκάρισσα της Χίμαιρας ήταν και το πιο επίπονο να γραφτεί. Αναφέρεται σε «δύσκολες καταστάσεις» και έπρεπε να περάσουν χρόνια «για να μη με πληγώνουν». Τα προηγούμενα μυθιστορήματα της έχουν τίτλους: Το χρώμα του φεγγαριού, Το κόκκινο σπίτι, Σκισμένο ψαθάκι, Η μπόρα, Αμάν... αμάν, Οι κάργιες, Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα (όλα από τις εκδόσεις Καλέντη).

«Είμαι διαφορετική» λέει. Τον τελευταίο χρόνο δεν γράφει κάτι. Ασχολείται με το χτίσιμο του σπιτιού της στη Σαλαμίνα: «Έχω ένα εισόδημα από τα βιβλία μου που μου επιτρέπει να ζω χωρίς να δουλεύω. Όχι πολλά πράγματα αλλά να, ήθελα να αγοράσω οικόπεδο για να έχω σπίτι. Δεν το θέλω το διαμέρισμα». «Ένα σπιτάκι απόμερο, στο δείλι, στον ελαιώνα». «Μου άρεσε στα Σελήνια και είναι στα μέτρα μου.».

Από τις τριακόσιες και πλέον χιλιάδες αντίτυπα που έχουν τυπωθεί μέσα σε λιγότερο από 15 χρόνια ένα 20% έχει διατεθεί δωρεάν, σε φυλακές, άλλα ιδρύματα, βιβλιοθήκες.

«Δεν ήμουν τόσο σκληρή. Δεν υπήρξα. (Όσες φορές το προσπάθησα, τα έκανα θάλασσα. Έδειξα τη σκληρότητά μου ακριβώς εκεί που δεν έπρεπε).

έχει έναν μοναδικό και ασύγκριτο τρόπο να διεισδύει στην ανθρώπινη ψυχή..

Τα χρώματα..

– Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
– Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
– Τι χρώμα έχει η χαρά;
– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
– Και η μοναξιά;
– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
– Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
– Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε το αστέρι… Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …


-Αύριο πάλι, έγνεψε με τα κλαδιά της η κερασιά.
-Αύριο πάλι, έγνεψε μ’ ολόχρυσα γράμματα τ’ αστέρι στον ουρανό.
-Ξέρεις, είπε μια νύχτα το δέντρο, από τότε που σε περιμένω να φανείς στο γέρμα του ορίζοντα, οι νύχτες μου γέμισαν φως.


ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ