Το τραγούδι της Αμαδρυάδας

Τα βήματά του έπεφταν βαριά στα σκαλιά. Σαν μην ήθελε να κατηφορίσει αλλά μια δύναμη σαν μαγνήτης τον τραβούσε στον κάμπο.

Βαριανάσανε. Δεν θα ήταν εύκολη η νύχτα σήμερα. Το ήξερε. Του ήρθαν στο νού τα λόγια του Ορσιφάντη: « Θα σου σβήσω ότι αγαπάς περισσότερο». Θα σου σβήσω είπε και όχι θα σου κλέψω ή θα σου σκοτώσω. Η περιουσία δεν σβήνει, κλέβεται. Και σίγουρα δεν εννοούσε να σβήσει τη δική του τη ζωή. Τι άλλο τότε;

Όχι , όχι δεν είναι δυνατόν! Όχι εκείνη!

Γρήγορα να προλάβει! Επιτάχυνε το βήμα του. Λαχάνιασε. Σταμάτησε για λίγο να ξαποστάσει σ’ένα βράχο. Είχε αφήσει πίσω του και τελευταία σπίτια του χωριού. Το ποτάμι να περάσει ήθελε και θα έμπαινε στο «κόσμο του κάμπου» Τον δικό του κόσμο.
Ξαφνικά, μια μελωδία λυπητερή αναδύθηκε πέρα από το ποτάμι..... Η φωνή της!

« Μη μου ζωγραφίζετε άλλους βοριάδες στο στήθος
Τον Ζέφυρο στείλτε τον γλυκό
Μήπως της φωτιάς σβήσει το μίσος

Αγγελέ μου, τη γλυκιά σου παλάμη έλα και δως μου
Δάκρυ πικρό ν’ακουμπήσω
Τη νύχτα αυτή τη σκληρή έλα να ψάξεις το φως μου»

Η Αμαδρυάδα μου με καλεί! Η ικεσία της σαν να έβαλε φτερά στα πόδια του .
Έφτασε κιόλας μπροστά στο ποτάμι. Το ποτάμι δεν υπήρχε πια. Στέρεψε.
Πόσο θα δίψαγε η Αμαδρυάδα του , σκέφθηκε με πόνο.
Λάθος.

Η Αμαδρυάδα του, η νύμφη που ζούσε αιώνες μέσα στο κορμό της ελιάς, έστεκε μπροστά του γυμνή χωρίς το λαδί της φόρεμα. Άδεια αγκαλιά τα κλαδιά της.

Ορσιφάντηηηη!Ούρλιαξε.

Έκανε ν’αγγίξει το κορμί της που άλλοτε έσφυζε από ζωντάνια. Η στάχτη μπήκε κάτω από το δέρμα του. Έφτασε βαθιά μες τη ψυχή του.

Στάχτη την έκανε και αυτή.
Τότε άκουσε πάλι τον θρήνο της αγάπης του:


« Μη μου ζωγραφίζετε άλλους βοριάδες στο στήθος
Τον Ζέφυρο στείλτε τον γλυκό
Μήπως της φωτιάς σβήσει το μίσος

Άγγελε μου, τη γλυκιά σου παλάμη έλα και δως μου
Δάκρυ πικρό ν’ακουμπήσω
Τη νύχτα αυτή τη σκληρή έλα να ψάξεις το φως μου»


Να μην την εγκαταλείψει του φώναζε! Άρχισε να σκάβει με μανία. Τα χέρια του μάτωσαν και πότισαν το χώμα. Όσο πιο βαθιά έσκαβε τόσο πιο δυνατά ακουγόταν το τραγούδι της.

Έφτασε ως τις πανάρχαιες ρίζες. Είναι ζωντανές! Αναφώνησε. Και τότε σταμάτησε και το τραγούδι. Δάκρυα κεχριμπαρένια κύλησαν από τα μάτια του, ενώθηκαν με το αίμα που έτρεχε από τα χέρια του και πότισαν και αυτά το χώμα.

Αποκαμωμένος ακούμπησε την πλάτη του στις ρίζες τις αγαπημένες.
Με την αγάπη του θα την έκανε πάλι να ανθίσει.

Πoιο αναπτυξιακό μοντέλο;;; Ποια κυβέρνηση;;

Είναι εύκολο να περάσεις τις καμένες δασικές εκτάσεις στην κατηγορία των πρώην καλλιεργήσιμων εκτάσεων, οι οποίες μπορούν στη συνέχεια να πωληθούν για οικιστική ανάπτυξη. Οι τοπικοί αξιωματούχοι είναι συχνά πρόθυμοι να εξαγοραστούν, ενώ οι πολιτικοί έχουν την τάση να δίνουν «αμνηστία» στους υπεύθυνους για τα αυθαίρετα κτίσματα κατά τη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων.

Οι μεγάλες πυρκαγιές που κατέστρεψαν το ένα έκτο του δασικού πλούτου της Ελλάδας έφεραν με δραματικό τρόπο στην επικαιρότητα τη χρεοκοπία του αναπτυξιακού μοντέλου που εφαρμόζουμε. Με τις επιλογές μας οδηγούμαστε σε περιβαλλοντικό και κοινωνικό αδιέξοδο.

Όλοι γνωρίζουν πως καίγονται τις περισσότερες φορές τα δάση. Το ερώτημα είναι εάν έχουν το θάρρος να το πουν.. Η καταστροφή του δασικού πλούτου δεν είναι αποκλειστική υπόθεση της εκάστοτε κυβέρνησης γι’ αυτό άλλωστε οι μεγάλες πυρκαγιές δεν φαίνεται να επηρεάζουν καθοριστικά το αποτέλεσμα των εκλογών. Παρατηρήθηκε μία τάση φυγής ψηφοφόρων με οικολογικές και κοινωνικές ευαισθησίες από τα κόμματα εξουσίας προς την κατεύθυνση μικρότερων πολιτικών σχηματισμών. Αλλά τίποτα σημαντικό , τίποτα που να κάνει την διαφορά..

Το νέο μοντέλο νεοελληνικής οικονομικής ανάπτυξης «κάηκε» στις μεγάλες πυρκαγιές του καλοκαιριού. Η Αθήνα χωρίς των Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας θα κάνει νέο ρεκόρ ατμοσφαιρικής ρύπανσης και θα πέσει ακόμα πιο χαμηλά στη διεθνή αξιολόγηση της λειτουργικότητάς και της ποιότητας ζωής των κατοίκων και των επισκεπτών..

Χωρίς σεβασμό στο περιβάλλον και στην ιστορία μας θα οδηγηθούμε στο περιθώριο..

Στη ρωγμή του χρόνου

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Κρύβομαι για να γλιτώσω,
απ' του Ηρώδη το μαχαίρι
Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου
Κάτι προγόνων ξύδι και χολή
σ' αυτήν την άδεια πόλη

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Θάβομαι για να μεστώσω
μες του Διογένη το πιθάρι
Στον όγδοο μήνα της, είναι η ελπίδα μου
Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά
καθώς εσύ κουρνιάζεις

Εδώ στη γιορτή του πόνου
Ντύνομαι να μην κρυώνω
του Ουλιάνωφ το μειδίαμα
Σαντάλια του Χριστού, φορώ στα πόδια μου
Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό
μα 'γω θα αναστηθώ

Τα διδάγματα του Αυγούστου..

Τον Αύγουστο του 2007 όλοι οι Έλληνες θα τον θυμόμαστε για πάντα.. Θα τον θυμόμαστε με θλίψη και πόνο για τις δεκάδες ζωές που χάθηκαν στον πύρινο εφιάλτη. Θα τον θυμόμαστε με δέος για την ασύλληπτη καταστροφή, η ένταση και η έκταση της οποίας ξεπέρασαν τα ανθρώπινα μέτρα.Θα τον θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για την υπεράνθρωπη προσπάθεια εκατοντάδων ανθρώπων - πυροσβεστών, εθελοντών, και απλών πολιτών-, που έδωσαν με αυτοθυσία τη μάχη για να βοηθήσουν συνανθρώπους τους που κινδύνευαν, αλλά και για χιλιάδες άλλους, που επέδειξαν πρωτοφανή αλληλεγγύη και διάθεση προσφοράς για την ανακούφιση των πληγέντων...